حركت امام حسین(ع) از مدینه در بیست وهشتم رجب سال ۶۰ را می توان مقدمه حادثه كربلا دانست كه سیدالشهدا(ع) پس از قبول نكردن بیعت با فرزند معاویه، اهداف خود را از آغاز این حركت در وصیتنامه ای به برادرش محمد بن حنفیه بیان كردند.
پس از مرگ معاویه، فرزندش یزید، خود را خلیفه مسلمین خواند و به والی مدینه نامه ای می نویسد و به او تاكید می كند كه برای او از مردم مدینه بویژه چند نفر از شخصیت های مهم آن روز از جمله حسین بن علی(ع) بیعت بگیرد و چنانچه از بیعت كردن خودداری كرد، او را به قتل برساند.
امام حسین(ع) پس از مذاكره با والی مدینه نه تنها به چنین بیعتی تن نمی دهد، بلكه با تلاوت آیه استرجاع «انا لله و انا الیه راجعون» فرمودند: هنگامی كه افرادی همچون یزید (شراب خوار و قمارباز و بی ایمان و ناپاك كه حتی ظاهر اسلام را هم مراعات نمی كند) بر مسند حكومت اسلامی بنشیند، باید فاتحه اسلام را خواند.
امام حسین(ع) می دانست اینك كه حكومت یزید را به رسمیت نشناخته است، اگر در مدینه بماند او را به قتل می رسانند از این رو به امر پروردگار، شبانه و مخفی از مدینه به سوی مكه حركت كرد.
راه اندازی کانال تلگرام عاشوراییها